Wat zal het zijn? - Deel 1

 

Hoi! Wat leuk dat jij deze blog gaat lezen. Ik ben Jenny, moeder van 3 kinderen. Een jongen en twee meisjes. Onze zoon is ons pretpakket, waar we dagelijks veel mee meemaken. Onze dochters zijn een eeneiige-meisjes tweeling.

Voor ik bij de kern van mijn verhaal ben, neem ik jullie graag mee 
terug in de tijd. Dit verhaal gaat over ons Fleur. Fleur is de oudste van 
de tweeling, met een zeer zeldzame aangeboren oogafwijking.

Leuk dat je mee gaat

We gaan naar februari 2014.

Bij de laatste controle die ik heb bij de gynaecoloog, vertelt mevrouw 
mij haarfijn dat ze een kind kwijt is. Ze is tijdens de echo aan het 
zoeken naar twee hoofdjes bovenin de buik. Al maanden liggen de 
dames in stuit. En al maanden doen ze de 'disco dance' bij mijn maag. 
Geloof me van 1 kindje is dit al niet prettig, kan je je indenken hoe het
is als er 2 kids een disco feestje hebben daarbinnen. Anyway, 2 kids 
dus, en maar 1 hoofdje bovenaan.. Ik lach en geef haar aan dat er 
toch echt geen kinds spontaan kwijt is gegaan bij 36 weken 
zwangerschap. Na wat verder onderzoek, komen we erachter dat ons 
Fleur wat kindje B was, zich heeft omgedraaid en in hoofdligging is 
gaan liggen. Ze heeft voorgekropen, spontaan werd zij ons A.. al 7 
maanden was zij de tweede die ter wereld zou komen, en nu kwam zij
als eerste. Ik kan je zeggen dat het een hele omschakeling is zo last-
minute. 5 dagen later stond de keizersnede gepland.

Ze waren er, eindelijk... Twee wolkjes van kinderen, omdat ze gehaald 
werden met 36,5 en de longetjes niet volledig rijp waren, hebben ze 
een paar dagen op neonatologie gelegen, toen waren er nog geen 
kraam hotels of luxe suites. Gewoon een normale kamer voor 
moeders en de wolkjes lagen op een aparte afdeling. 

Nu is dat veel beter geregeld, ik ben van mening dat zo'n fijn kraam 
suite echt wel mee werkt aan de binding die je krijgt met je kinderen.

Wij mochten wel altijd naar hun toe, en we hebben ook altijd mogen 
slapen, wanneer we wilden. Na 8 dagen op en neer, van thuis naar 
ziekenhuis hoppen, mochten we naar huis. En toen, op dag 8, 
begon ons avontuur. Na de controle van de kinderarts, en volledig 
gezond verklaard te zijn, mochten ze naar huis. Ons Fleur lag bij mij in 
de armen, en ze opende haar oogjes. Iets klopte er niet. Ze was 
gezond verklaard, maar wat ik zag was gek. Ik druk op de knop en de 
verpleging komt. Ik wil het weer laten zien, maar Fleur slaapt weer.

De arts-assistent werd opgeroepen en die kwam terug kijken naar 
Fleur. Ik had een witte donderslag in haar oogje gezien, haar linker 
oogje, bovenop op 12 uur.

Wat zal het zijn?

Geschreven door Jenn
januari 2021
Instagram: jenn__1986